| 13/1/08 |
| 8 (ή μάλλον 6) πράγματα που με επηρέασαν το 2007! |
| |
Το αγαπητό sourotiri αναρωτήθηκε προσφάτως ποια 8 πράγματα με επηρέασαν το 2007... Δεν είμαι σίγουρη αν ο αριθμός είναι όντως 8, ή αν με επηρέασαν το 2007 ή απλά με επηρέασαν πιο έντονα το 2007, πάντως θα κάνω μια προσπάθεια...
1. Το να ζω ξανά με τους γονείς μου μετά από 7 χρόνια απουσίας (σπουδών και δουλειάς στην Αθήνα) μου προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα... επηρέασε σίγουρα κάποιες συμπεριφορές μου και με έβαλε στο group των ανθρώπων που "μένουν με τους γονείς τους" (ελπίζω όχι μέχρι τα 30)... απλά δεν είχα μάθει έτσι μετά τα 18...
2. Η προσπάθειά μου να κάνω φίλους από το μηδέν... (lina μου πόσο σε καταλαβαίνω)... Όλοι μου οι φίλοι είναι ακόμα μακρυά, ή τους αφήνω πίσω κάθε φορά που φεύγω από ένα μέρος ή που φεύγουν αυτοί και μ'αφήνουν πίσω στο Βόλο... Μου είναι τόσο δύσκολο πια να κάνω κολλητούς... κάνω απλά γνωστούς και λίγο φίλους... (κοριτσάκια εξ αθηνών θα σας βγάλω κόκκινη κάρτα!)
3. Η ενασχόλησή μου με την εκπαίδευση, που πάντα νόμιζα πως δε μου ταιριάζει ως επάγγελμα, έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο ερωτηματικό... Πως ζυγίζεις την προσπάθεια που χρειάζεται για να κάνεις σωστό μάθημα σε 20 διαβολάκια μπροστά στον υπολογιστή, με την ενέργεια που σου δίνουν τα διαβολάκια αυτά όταν σε κοιτάνε με εκείνα τα μάτια που δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην τα συγχωρήσεις; ΑΣΕΠ οι πληροφορικάριοι θα κάνουμε μαύρα μάτια να δούμε (απ'οτι με ενημέρωσανε), διορισμοί δεν πρόκειται να γίνουν για τα επόμενα 3-4 χρόνια (τάδε έφη ο σχολικός σύμβουλος)... αφήνεις τα διαβολάκια και τα 6 και κάτι ψιλά ευρώ των ωρομισθίων για να γυρίσεις πάλι στην Αθήνα και στα 9-9 ωράρια;
4. Η κατάντια των ανθρωπίνων σχέσεων! Δεν θα πω πολλά... όσοι καταλάβατε καταλάβατε (αυτό δεν με επηρέασε το 2007 μόνο... απλώς ήταν πιο έντονες οι διαπιστώσεις!)
5. Η πρώτη actual κηδεία της ζωής μου... Έχω χάσει κάμποσους ανθρώπους αλλά ποτέ δεν είχα παραστεί στην κηδεία τους... Πιο παλιά ήμουν μικρή για να πάω (έτσι το έβλεπαν οι γονείς μου)... αργότερα δεν ήμουν στο Βόλο για να πάω... Γενικώς ήταν το θέαμα θλιβερό... Νομίζω πως προτιμώ το version της αποτέφρωσης...
6. Η αγάπη που παίρνω από κάποιους ανθρώπους... απλό αλλά τόσο αναγκαίο!
Δεν έχω 7 και 8 νομίζω... είναι μια λίστα από μικρά μικρά πραγματάκια που με επηρέασαν αλλά για να τα εξηγήσω χρειάζεται το καθένα από ένα huge post οπότε τα κρατάω για μένα...
Βy the way... το παιχνίδι αυτό δε μου άρεσε :( ... Για κάποιο λόγο θεωρώ πως με επηρεάζουν και μένουν στη μνήμη μου τα αρνητικά δρώμενα περισσότερο από τα θετικά... Παρακαλώ το επόμενο blogoπαίχνιδο να είναι χαρωπό!
Ευχαριστώ! :)
|
|
είπε η Σίσσυ @ 3:54:00 μ.μ.  |
|
| 7 Σχόλια: |
-
Σε καταλαβαίνω. Και σε μένα οι απολογισμοί με κάνουν να κολλάω στα μείον, να γίνομαι πιο πολύ γκρινιάρα!
Ναι οι κηδείες είναι δράμα, ιδιαίτερα αν ο θανών είναι και συγγενής. Στις αποτεφρώσεις μη νομίζεις ότι είναι καλύτερα. Το χειρότερο όμως είναι το living funeral, συνηθίζεται πολύ στο εξωτερικό όπου ο ετοιμοθάνατος καλεί κόσμο σε τραπέζι που όλοι του λένε πόσο θα τον θυμούνται κλπ, κλπ. Παρευρέθηκα σε ένα τέτοιο πέρυσι τον Ιούνιο- απίστευτη τραγωδία!.
-
εύχομαι το 2008 να έχει μόνο θετικά!!!
έκανα και εγώ μια τέτοια λίστα...έπαιξα και εγώ το παιχνίδι των προσκλήσεων κλπ...έβαλα όμως κυρίως θετικά...μην μιζεριάζω κιόλας τέτοιες μέρες...!!!
byeee ;-)
-
@Marina: Living funeral!!! Την αλήθεια μου νόμιζα πως γίνεται μόνο στα έργα! :)
@fresco: εμένα πάλι όσο και να προσπαθώ, με τους απολογισμούς με πιάνει μια μιζέρια άλλο πράγμα!
-
χεχχεχε, μου άρεσε ο επίλογος..
επειδή κι εγώ τα αρνητικά θυμ'αμαι, όποτε μου συμβαίνει κάτι όμορφο λέω από μέσα μου "Λίνα, να το θυμάσαι αυτό που γίνεται τώρα" =Ρ
-
@lina: μου άρεσε αυτό! Θα το λέω και εγώ σ'εμένα λοιπόν! :)
-
Sissy ίσως σου φανεί κοινότυπο αυτό που θα πω αλλά εγώ έτσι αισθάνομαι "Ο άνθρωπος που κάνει αυτό που του αρέσει, εστώ και αν δουλεύει 24 ώρες, είναι ευτυχισμένος."
Εγω προσωπικά δοκίμασα 3 φορές την αίθουσα, γιατί άκουγα πόσο ωραία είναι, πόσο ελεύθερο χρόνο σου δίνει κλπ.
Άντεξα 1 βδομάδα στην κάθε περίπτωση (φροντιστήριο, ΙΕΚ, ΤΕΙ). Είμουν δυστηχισμένος. Τώρα προγραμματίζω 7 ώρες την ημέρα (ενίοτε 10 ώρες) και κουράζομαι πολύ λιγότερο! Είμαι ευτυχισμένος!
"Είσαι πορομένος!" θα μου πείς. Έχεις δίκιο. Γιαυτό σπούδασα πληροφορική εξάλου.
Αυτά τα ολίγα για το 3 που αναφέρεις. Ελπίζω να δέχεσε επισκέπτες. Τέτοιος είμαι. Είδα το blog σου τυχαία και μου άρεσε. Ελπίζω να τα λέμε που και πού.
Take care and do what you like, see ya!
-
@apolaz: για αρχή εννοείται πως δεχόμαστε επισκέπτες, είσαι more than welcome! Σχετικά με όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις, δεκτά! Το πρόβλημά μου προσωπικά σε ότι αφορά το 7 hours programming είναι πως ποτέ δεν ήταν 7 οι ώρες και ποτέ δεν ήταν just programming... Φταίνε σίγουρα οι εργοδότες μου και αυτό είναι δικό μου λάθος και το αναγνωρίζω... Παρόλα αυτά αν δεν είσαι αθηναίος ή έστω θεσσαλονικιός δε θα βρεις ποτέ δουλειά προγραμματιστή στην πόλη σου και αν μετακομίσεις τελικά (όπως έκανα και εγώ) δύσκολα αντέχεις αν δεν έχεις στην πόλη αυτή κοινωνικό κύκλο πριν την μετακόμιση. Καθότι, κακά τα ψέματα, στην Αθήνα τουλάχιστον, αν σχολάσεις στις 7 και θέλεις μια ώρα να πας σπίτι σου, εσύ μένεις στην Αργυρούπολη και ο άλλος στην Ν. Ιωνία, και πρέπει να μαγηρέψεις, να κάνεις τις κλασσικές δουλειές που θέλει ένα σπίτι και να ξεκουραστείς ποτέ δεν θα βρεθείς με κανέναν όσο καλή πρόθεση και αν έχεις... Πες μου τώρα εσύ για ποια ποιότητα ζωής μιλάμε... So, κατά τη γνώμη μου δεν ισχύει πάντα το "Ο άνθρωπος που κάνει αυτό που του αρέσει, εστώ και αν δουλεύει 24 ώρες, είναι ευτυχισμένος". Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος χωρίς κοινωνική ζωή...
|
| |
| Επιστροφή |
| |
|
|
|
| Παρουσιάστε! |
|
Σίσσυ
4 χρόνια πριν τα 30...Άκρως προβληματισμένη!
|
| Τα πιο παλιά... |
|
| Ανά μήνα... |
|
| Λοιποί bloggίζοντες... |
|
|
|
|
Σε καταλαβαίνω. Και σε μένα οι απολογισμοί με κάνουν να κολλάω στα μείον, να γίνομαι πιο πολύ γκρινιάρα!
Ναι οι κηδείες είναι δράμα, ιδιαίτερα αν ο θανών είναι και συγγενής. Στις αποτεφρώσεις μη νομίζεις ότι είναι καλύτερα. Το χειρότερο όμως είναι το living funeral, συνηθίζεται πολύ στο εξωτερικό όπου ο ετοιμοθάνατος καλεί κόσμο σε τραπέζι που όλοι του λένε πόσο θα τον θυμούνται κλπ, κλπ. Παρευρέθηκα σε ένα τέτοιο πέρυσι τον Ιούνιο- απίστευτη τραγωδία!.