Happy Drops
 
2/4/07
Θα' θελα...
 
Δεν ξέρω για τι θέλω να γράψω σήμερα...έχω ανακατεμένες σκέψεις στο μυαλό μου που αρνούνται να μπουν σε μια λογική σειρά...Είναι σαν να μου παίζουν ένα παιχνίδι και κάθε φορά που είμαι κοντά στην αρχή του κουβαριού αυτό σφίγγει περισσότερο και δεν μ'αφήνει να το λύσω...Σαν μικρό παιδί η μια μου σκέψη τρέχει σ'ένα καταπράσινο λιβάδι, μια άλλη την ακολουθεί τραβόντας πίσω της έναν αετό...πολύχρωμο...με μακρυά ουρά που μπλέκεται στις κορφές των δέντρων και μιλάει με τον άνεμο...Ακόμα μια, πίσω από ένα άσπρο σύννεφο, που μοιάζει με βαμβάκι, παίζει κρυφτό με τις ακτίνες του ήλιου...Θυμώνει όταν αυτές κρυφοκοιτάνε και τρέχει να κρυφτεί πιο βαθυά...Και το σύννεφο αγριεύει γιατί γαργαλιέται...και κλαίει από τα γέλια...και καταβρέχει τα παιδιά, το λιβάδι...μουσκεύει το χαρτί του αετού και αυτός βαρύς ξαπλώνεται στο έδαφος, δίπλα στα παπούτσια των παιδιών που γέμισαν με λάσπες...

Μια άλλη σκέψη αναψοκοκκινισμένη περιμένει ένα φιλί από τον ιππότη με το άσπρο άλογο...τον ιππότη που πάντα περιμένει και ποτέ δεν έρχεται...αυτόν που θα την σώσει από τον δράκο του κάστρου...αυτόν με τα πράσινα φτερά και τα κατακόκκινα μάτια...αυτόν που είναι καταδικασμένος να βγάζει απ'το στόμα του φωτιά όσο ζει για να μπορεί να βλέπει την καλή του τουλάχιστον στα όνειρά του...

Ακόμα μια, που τρύπωσε στην καρδιά εκείνου που μέχρι χθες έβαζε το χέρι του στην φωτιά για αυτήν που τον αγάπησε όσο πολύ τον πόνεσε...Είναι εκεί να κάνει συντροφιά στον πόνο...Μια προσπάθεια να συνχωρέσει τον εαυτό του για όσες σκέψεις εκδίκησης τρέχουν στο θολωμένο του μυαλό...Ένας αναστεναγμός δυνατός, με προορισμό την κρύα της καρδιά που πια χτυπάει σε αλλιώτικους ρυθμούς...κάποτε χτυπούσε στο όνομά του...

Δυό άνθρωποι που ξέρουν ο καθένας κάθε ρυτίδα του άλλου, που αναπνέουν στον ίδιο ρυθμό, που πονάνε με τον ίδιο πόνο, που γελάνε με τα ίδια αστεία...Εκεί κρύβεται μια σκέψη μου ακόμα ψάχνοντας να βρει αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να κρατιούνται απ'το χέρι και να κοιτάζονται στα μάτια ακόμα και όταν οι δικές τους σκέψεις κρύβονται στα άσπρα τους μαλλιά...

Θα'θελα να μείνω κάτω από τις στάλες της βροχής, θα'θελα να περιμένω τον ιππότη με το άλογο, ίσως να μπορούσα να είμαι και ο δράκος...Θα'θελα να'μουν εκείνος ο αναστεναγμός που τρέχει να προλάβει τους λάθος χτύπους μιας καρδιάς...θα'θελα να ήξερα αυτό το κάτι που ψάχνει η τελευταία μου σκέψη...
είπε η Σίσσυ @ 10:52:00 μ.μ.  
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επιστροφή
 
Παρουσιάστε!


Σίσσυ
4 χρόνια πριν τα 30...Άκρως προβληματισμένη!


Τα πιο παλιά...

Το 23ο πλακάκι...
Χρόνια μου πολλά...
O λαβύρινθος του Πάνα...το βασίλειο της φρίκης...
Ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή!
Εδώ γελάμε!
Συμβολική αμοιβή των εκλεγομένων αρχόντων...
Είμαι άρρωστη...
Άντρες οδηγοί...
Ελληνικό δημόσιο...
H Μαρία η άσχημη...

Ανά μήνα...


Λοιποί bloggίζοντες...

George is your man
Η τουλούμπα!
Λίλη!
Λίνα
O άνθρωπος του μετρό
Όλα είναι του μυαλού
Πέστα όλα
Sourotiri
Tα ανώδυνα ημερολόγια

eXTReMe Tracker